IsabelvanLoon

Het leven is zoals mijn pennenbakje. Je krijgt het gevoel dat je zelf mag kiezen. Maar je krijgt toch wel een kleurtje voor je uitgekozen. Soms is het het kleurtje dat je anders ook had gekozen, maar meestal niet en dan moet je het er maar mee doen. Maar rood en blauw maken paars, dus als je je best doet en overal wat van maakt, kan het toch nog een mooi kleurtje vormen.

Het is zaterdag ochtend, buiten is het nog donker. Ik trap hard door op mijn fiets, ik had er al tien minuten geleden moeten zijn. Josh en ik hadden afgesproken in de garage te oefenen voor zondag, dan hebben wij een optreden bij de `Gunkies club’. Mijn mobiel zoemt in mijn broek, ik besluit niet te kijken en gewoon door te fietsen. Misschien is het Josh? Gewoon doorfietsen. Als het hem is, zie je hem zo alweer. In het echte leven, wanneer je er bent. Het leek een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk kwam ik er. Ik schrok, maar was niet echt bang. In de garagedeur zaten deuken, heftige. Maar toen ik bloed zag aan het handvat, toen wer